Hun tranen raken altijd aan, omdat het zien van ze niet vaak gebeurt. Als mannen huilen, dan nogal furty. En zelfs tegenwoordig, wanneer het verbod op zo’n manifestatie van gevoelens zwakker is geworden, blijven mannelijke tranen nog steeds een mysterie voor vrouwen.
Mannen huilen vandaag. Zonder twijfel zijn ze veel eenvoudiger dan de oudere generatie, vatbaar voor emoties. “De laatste keer dat ik in de bioscoop huilde toen ik de film” Engelse patiënt “Anthony Mingella zag,” geeft Alexander toe. Ongewone erkenning vanuit de monding van een 32-jarige advocaat. Maar hij zou met hetzelfde gemak van emoties hebben verteld dat hij zijn vader heeft? “Hij heeft nooit zeker gehuild,” is de zoon zeker.
“Tegenwoordig hoeft een man geen tranen te beperken om zijn mannelijkheid te bevestigen”, zegt psychotherapeut Alexander Orlov. – In de afgelopen vijftien jaar zijn genderstereotypen van manifestaties van emotionaliteit minder streng geworden. “.
Is het mogelijk om stromen te vergelijken die uit vrouwelijke ogen in dezelfde bioscoop stromen, met alleen bevochtigde ogen van hun satellieten? “Mijn keel onderschepte, het kneep in mijn ogen,” vervolgt Alexander. En voegt eraan toe: -Ik vermoedde niet dat ik in een dergelijke staat kon vallen, vooral vanwege de film!”
Erkenning in machteloosheid
In de kindertijd werd Alexander, net als de meeste jongens, vaak herhaald: een echte man zou niet moeten huilen. “Dit culturele stereotype is nog steeds belangrijk in de moderne samenleving: ouders blijven hun zonen opleiden, waardoor hun emotionaliteit wordt beperkt”, legt de seksoloog Igor Kon uit. “In de toekomst houdt dit mannen van een open manifestatie van gevoelens.”.
“Als ik begrijp dat ik kan huilen, kijk ik ofwel weg van het feit dat ik me raak, of iets vind dat me afleidt, helpt om over te schakelen”.
“Mannen beperken emoties en omdat de meeste van hen zijn geconfigureerd voor actie”, verduidelijkt de psychotherapeut Patrick Lemuan. – Ze zijn niet geneigd, in tegenstelling tot vrouwen, om naar hun ervaringen te luisteren, om hen te volgen. En tranen staan niet toe om te handelen, tijd te nemen, energie “.
Bovendien is huilen om uw machteloosheid, nederlaag, onvermogen om met de situatie het hoofd te bieden te herkennen
En geef daarom geen vrije loop aan tranen. De 51-jarige Sergei kan zich geen enkele zaak herinneren toen hij riep: “Ik weet niet wat me zou kunnen schudden zodat tranen in mijn ogen verschenen”. Natuurlijk, met uitzondering van de dood of ziekte van geliefden.
“Zulke tranen zijn toegestaan door de samenleving, omdat ze het behoren van mannen tot het menselijk ras bevestigen, hun” normaliteit “, legt de psychotherapeut Ekaterina Zhornyak uit. “Maar als tranen op de een of andere manier laten zien dat een man problemen of gevoelens heeft waarmee hij niet kan omgaan, vanuit een universeel erkend standpunt lijken ze ongepast, getuigen van zijn falen”.
De dood, het lijden van een geliefde, afscheid van geliefden en een gevoel van vreugde – deze redenen voor tranen van mensen worden onmiddellijk genoemd, zonder aarzeling. “Ik huilde toen ik erachter kwam dat ik een zoon had”, https://teelballen.com/11-oorzaken-van-testiculaire-pijn/ herinnert een 26-jarige roman zich. – tranen die zelf zijn gestegen. Maar ik ben trots op hen, omdat het evenement uitzonderlijk was “.
De 23-jarige Semyon ervoer soortgelijke gevoelens toen in 2008 het Russische team de halve finale bereikte op het Europees voetbalkampioenschap: “Niemand schaamde zich voor hun tranen, integendeel, ze konden alleen maar trots op hen zijn!”” Om trots te zijn omdat ze de overwinning hebben gemarkeerd, geëerde triomf, – voegt Alexander Orlov toe. – Dit waren tranen van eenheid, patriottisme en daarom waardig van respect. “.
Terughoudendheid in de manifestatie van gevoelens
Maar zelfs wanneer emoties zegevieren, tonen zeer weinig mannen ze zo openlijk en gewelddadig als vrouwen. “Toen mijn vader stierf, was ik wanhopig, maar ik kon niet huilen,” geeft de 34-jarige Peter toe. – Mijn zus snikte en ik begreep dat ze me veroordeelt voor ongevoeligheid, maar ik heb nooit gehuild “.
Met tranen kunt u de diepste ervaringen uiten. Niet al te geneigd om gevoelens te bespreken, mannen en huilen meer ingetogen dan vrouwen, en om zichzelf te huilen. Als een man niet weerstaan en in tranen breekt, wil hij maar één ding: in een knobbeltje persen om hem met rust te laten. Dicht in jezelf, kom erachter, reflecteer. En uiteindelijk, indien mogelijk, om innerlijke vrede te vinden.
En het effect van hen is zelfs tastbaar dan bij vrouwen. “Ik huil zelden, en als dit nog steeds gebeurt, rollen de tranen plotseling op,” geeft de 21-jarige Stepan toe. -Maar dan voel ik een speciaal gemak!”
De 24-jarige Peter daarentegen gelooft dat tranen verwoest zijn: “Het voelt alsof je bent weggeblazen als een ballon”. Dan voelt hij zich volledig gebroken en ervaart ook schaamte: één traan – en er verschijnt een kloof in het pantser.
“Degenen die worden grootgebracht onder de slogan” een man moet zich altijd in hun handen houden “, worden alle uitbarstingen van emoties beschouwd als een verlies van zelfcontrole,” legt Igor Kon uit. – en probeer hun ervaringen te onderdrukken, te verbergen, te beheersen. En als het niet werkt, worden ze gekweld door een schuldgevoel. “.
Verlies van zelfcontrole betekent voor hen een discrepantie met het beeld van Superman, met wie ze zouden willen overeenkomen.
“Ik wist niet dat mijn vader kon huilen …”
Valery, 41 jaar oud, geluidstechnicus
‘Ik zal nooit de dag vergeten dat ik tranen in de ogen van mijn vader zag. Ik was 12 jaar oud. Grootmoeder, papa’s moeder, zo sterk, vrolijk, geplaatst in het ziekenhuis. Ze kon niet lopen. Om de een of andere reden heeft niemand hierover gesproken in de familie.
Op een avond, na teruggekeerd uit het ziekenhuis, zei mijn vader tegen mijn moeder: ‘Ik zag een stok met zo’n statief in de apotheek. Je kunt kopen als mama op de been komt “. En mijn moeder keek hem leeg aan en zei droog: “Je weet heel goed dat ze nooit meer zal opstaan.”. Ik bedoel: kijk de waarheid, wees geen kind.
En ik zag hoe mijn vader plotseling gebogen, ineenkrimde, op de een of andere manier klein werd, alsof hij daadwerkelijk een kind was geworden. Er waren tranen in zijn ogen. Toen hij me zag, probeerde hij zich recht te zetten, maar kon het niet. Toen haalde hij een zakdoek eruit en verborg zijn gezicht in hem.
Ik was geschokt: mijn vader, die ik zo sterk beschouwde, gewoon onkwetsbaar, kan huilen. Plots realiseerde ik me hoe ik me voel, ik begrijp zijn pijn. En werd boos op zijn moeder. Ik ben nu, als ik me herinner, ik voel het allemaal en maak me weer zorgen. In tegenstelling tot mijn vader, heb ik nooit geprobeerd zich voor de mijne te verbergen die ik van binnen heb: ik wil dat ze begrijpen wat ik ervaar “.
